DUCKLING BAM NC - มาร์คต้วนน่ะเหรอ ก็พญานกไง

ผมดันร่างของไอ้เป็ดลงกับโซฟา ขบเม้ม ดูดดึงริมฝีปากอิ่มนั่นอย่างไม่หยุดหย่อน ในขณะที่มือก็เอื้อมไปจับขาเรียวข้างนึงขึ้นมาเกี่ยวไว้ที่เอวสอบ แล้วจึงขยับกายให้แนบชิดกับอีกฝ่ายจนแทบไม่เหลือช่องว่าง

อืม นุ่มนิ่ม...

นิ่มนิ่มไปหมดเลย...

ไม่ว่าจะจับ จะบีบ จะลูบตรงไหน ก็นุ่มนิ่มไปหมดเลยเว้ย ถือว่าเม็ดเงินที่สูญไปกับค่าอาหารของไอ้เป็ดนี่ไม่เสียเปล่าจริงๆ  คอยดูเถอะ หลังจากวันนี้ไปนะ จะป้อนอาหารให้กินวันละสิบมื้อเลย

“ อึก...” กำปั้นเล็กทุบลงกับอกของผมถี่รัว เพื่อเป็นสัญญาว่าตอนนี้เจ้าของของมันแทบจะขาดอากาศหายใจตายแล้ว

แล้วผมก็จำต้องริมฝีปากออกจากเยลลี่สีหวานอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ยังไม่ยอมผละห่างออกไปง่ายๆ ผมกดจูบซับน้ำใสที่เลอะออกมาบริเวณมุมปากอิ่มอย่างนิ่มนวล จ้องลึกเข้าไปยังดวงตากลมสีนิลดำขลับก่อนที่เจ้าของของมันจะหลุบลงต่ำ แล้วเม้มปากที่บวมเป่งจากการจูบไว้แน่น 

“ ขอนะ ” ลมหายใจอุ่นของอีกฝ่ายที่เป่ารดใบหน้าของผมขาดช่วงทันทีที่ผมพูดบอก

“ .////////.”

“ ขอ...ได้ไหม ” กระซิบบอกอีกครั้งเมื่อคนใต้ร่างไม่มีทีท่าว่าจะตอบกลับมา ก่อนใช้ปลายจมูกโด่งถูไถไปกับอวัยวะเดียวกันของอีกฝ่ายเพื่อเร่งเร้าเอาคำตอบด้วยสรรพนามแทนตัวที่เปลี่ยนไป “ ให้พี่มาร์คนะครับ...นะ ”

“ พ...พี่มาร์ค ” เสียงแหบหวานเอ่ยทวน ตากลมช้อนขึ้นมองสบตาผมก่อนจะหลุบลงไปใหม่เมื่อพบว่าผมมองเจ้าตัวอยู่ก่อนแล้ว

“ นะครับ แบมแบมให้พี่มาร์คนะ ” ผมเอ่ยขออีกครั้งจากนั้นก็กดจูบเหนือริมฝีปากอิ่มลงไปหนักๆ ทีนึง แก้มย้วยของไอ้เป็ดตัวน้อยขึ้นสีแดงจัดมากกว่าเดิม ตากลมช้อนขึ้นมองผมอีกครั้งแล้วจึงให้คำตอบด้วยการพยักหน้าเบาๆ

“ ง...งื้ออออ อ๊ะ! ”  ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อโดนผมจัดการกับริมฝีปากอิ่มด้วยด้วยริมฝีปากของผมเอง

ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วโว้ยยยยย โอกาสมาถึงแล้ว ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ หรอก ถ้าวันนี้ไม่ได้แดกเป็ดอย่ามาเรียกผมว่ามาร์คต้วน!!!

ผมสอดมือเข้าไปในชายเสื้อแขนยาวของไอ้เป็ด ผละจูบออกจากนั้นก็จัดการเลิกชายเสื้อของมันขึ้นแล้วถอดออกไปให้พ้นหัวเล็กก่อนจะตามด้วยกางเกงยีนส์สีซีดพร้อมกับอันเดอร์แวร์ตัวน้อยให้หลุดพ้นไปจากเรียวขาสวยอย่างรวดเร็ว

ผมกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ หัวใจกระตุกเต้นถี่รัวจนผมต้องยกมือขึ้นไปจับมันเอาไว้ด้วยกลัวว่ามันจะทะลุอกออกมาเต้นข้างนอก ให้ตายสิ มันราวกับว่าร่างกายของผมผ่านการวิ่งมากว่าสิบชั่วโมงเมื่อเรือนร่างเปลือยเปล่าสีน้ำผึ้งปรากฏสู่สายตา

พระเจ้า...

ไอ้เป็ดแม่งโคตรเซ็กซี่...

ไหนจะดวงตาฉ่ำปรือที่ทอดมองมาที่ผม ริมฝีปากอิ่มสีแดงที่บวมช้ำจากการจูบ ร่างกายนุ่มนิ่มเปลือยเปล่าไร้ซึ่งไขมันส่วนเกิน ไม่อ้วน ไม่ผอมจนเกินไป

มาร์คต้วนคนนี้กำลังจะคลั่ง

คลั่งเพราะไอ้เป็ดที่ชื่อว่าแบมแบม     

“ อ๊ะ! ” คนใต้ร่างของผมสะดุ้งโหยงเมื่อผมโถมกายเข้าหาแล้วประจูบลงกับปากอิ่มนั่นอีกหน แลกลิ้นกันอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีก่อนจะผละออกแล้วประทับจูบไปตามเรือนร่างนุ่มนิ่มไปเรื่อยๆโดยทิ้งร่องรอยสีกุหลาบไว้เกือบทั่วทุกหนแห่งที่เคลื่อนผ่าน

ของผม

ไอ้เป็ดเป็นของผมแค่คนเดียว...

“ อ๊ะ ม...มาร์ค... ” ไอ้เป็ดเรียกชื่อผมเสียงแหบพร่า มือบางสอดเข้ากับกลุ่มผมบริเวณท้ายของผมทันทีที่ผมเคลื่อนริมฝีปากเข้าครอบครองตุ่มไตเล็กสีชมพู ในขณะที่มืออีกข้างของผมก็ค่อยๆ ไต่ลงไปยังบริเวณส่วนล่างแล้วจัดการคว้าหมับยังแก่นกายเล็กของอีกฝ่ายจนเจ้าของมันสะดุ้งโหยง จากนั้นก็เริ่มขยับมือขึ้นลงเป็นจังหวะเนิบนาบ

“ ฮึก งือออออ มาร์ค...อ...อ๊า ”  

“ ว่าไง ” ผมผละริมฝีปากออกจากลูกเกดแสนหวานแล้วเงยหน้ามองคนใต้ร่าง ไอ้เป็ดหลับตาพริ้มแหงนหน้าขึ้นหอบหายใจถี่ 

“ แบม...อึก...รู้สึกแปลกๆ ”

“ แปลกยังไง ” ผมเอ่ยถาม ที่มุมปากแต้มรอยยิ้มจางๆ รู้สึกชอบใจกับท่าทีของอีกฝ่าย

“ มัน...มัน...ฮื่อ...ม...เหมือนจะ...ล...ลอย...อือ... ” เสียงของไอ้เป็ดขาดหายไปเป็นช่วงๆ เมื่อผมเร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น ยิ่งผมเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นมากไหร่เสียงหอบหายใจของไอ้เป็ดก็ยิ่งดังขึ้นมากเท่านั้น แถมร่างของมันยังสั่นจนผมสัมผัสได้ “ ก...กอด...กอดหน่อย...จะลอย...อ๊ะ...งือ ”

“ ไม่ลอยหรอก ” ผมบอกไอ้เป็ด ก้มหน้าลงไปคลอเคลียกับแก้มนิ่มในขณะที่มือก็ยังคงทำหน้าที่ไม่หยุด

“ อ๊ะ...บ...บิน...บินแล้ว...มาร์ค! อ๊า!!! ” ไอ้เป็ดร้องลั่นแทบไม่เป็นภาษา ก่อนร่างกายจะกระตุกเกร็งพ่นน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มฝ่ามือของผม จากนั้นก็นอนหมดสภาพหอบหายใจถี่ราวกับผ่านการวิ่งมาเป็นสิบกิโล “ แฮ่กๆ ”

“ ฉันพานายบินได้สูงกว่านี้อีก  ” ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งคุกเข่า จ้องมองร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าในขณะที่มือก็เริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง

“ จ...จริงเหรอ แฮ่กๆ ต...แต่แบมเหนื่อย ”

“ แต่ฉันไม่เหนื่อย บอกเลย ถ้าไม่ถึงดาวอังคารยังไงก็ไม่เหนื่อย! ” วันนี้ถ้าไม่ถึงเช้าอย่ามาเรียกผมว่ามาร์คต้วน รอก่อน เดี๋ยวจะพาทัวร์อวกาศทั้งคืนเลย ทางช้างเผือกก็จะพาไป หรืออยากไปทัวร์ดาวพลูโตทำให้ได้ทั้งนั้นแหละ แต่ตอนนี้ขอจัดการกับกางเกงก่อน ทำไมมันถอดยากงี้วะ เสียเวลาฉิบหาย! ใช้เวลาจัดการกับกางเกงของตัวเองด้วยความทุลักทุเลไปเกือบสองนาทีเต็ม ผมก็จัดการแกะกระดุมมันออกได้สำเร็จ ยิ้มกริ่มให้กับชัยชนะของตัวเองครั้งนึง จากนั้นก็รูดซิปลงพร้อมกับเอ่ยถามลูกทัวร์ของผมด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ พร้อมรึยัง ”

“ อ...อื้อ ”

“ โอเค ถ้าพร้อมแล้วงั้นเราจะเริ่มกันแล้วนะ ” พูดบอกอีกฝ่ายพร้อมกับรูดกางเกงของตัวเองลงมากองที่หน้าขา จากนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ลูกทัวร์ตัวน้อยและ...

แกร๊ก

" เซอร์พะ...พ...พ...ม...มาร์คต้วน!!!! "

กลับไปเม้นให้ด้วยน้าาาา http://goo.gl/Up90lZ