Help me please doctor - เรียกหมอครั้งที่10 NC
“ แหะๆ ”
“ ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ! ” คุณหมอจิกตามองคนเจ็บขณะที่พวงแก้มอิ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ มาร์คต้วน! ไอ้คนหื่นกาม! เช็ดตัวแค่นี้ยังมาเกิดอารมณ์ดีอีก กามไม่มีใครเกิน!
“ ก็แบมตัวหอมนี่นา แถมมือยังนิ่มอีก ” ไม่ว่าเปล่า คุณมาเฟียยังดึงมือนิ่มของคุณหมอมากอบกุมส่วนแข็งขืนเอาไว้ ตาคมพราวระยับขณะที่มุมปากหยักยกขึ้น “ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ช่วยพี่หน่อยสิครับ ”
“ ก็งี้ตลอดอ่ะ ” คุณหมอบ่นอุบ ตากลมหลุบมองมือเล็กที่ถูกบังคับให้จับท่อนเนื้อเอาไว้ อันที่จริงแบมแบมควรจะชินได้แล้วนะ ก็ตั้งแต่ที่มาร์คต้วนฟื้นตัว ทุกครั้งที่แบมแบมมาเช็ดตัวให้มันก็จะลงเอยแบบนี้ตลอด ก็อย่างว่าแหละนะ เพราะมาร์คต้วนน่ะ... “ ไอ้คนหื่นกาม ”
“ ด่าเสร็จแล้วช่วยนะ ”
“ คราวหลังแบมจะไม่เช็ดให้แล้วจริงๆ นะ จะให้ยูคยอมมาเช็ดให้ คนบ้า ไม่อายแบมก็ช่วยอายลูกหน่อยเถอะ ” ปากก็บ่นไปนะ แต่มือที่เริ่มขยับจนสติมาร์คต้วนแทบเตลิด แบมแบมก็อย่างนี้แหละ เหมือนจะไม่ยอม แต่ก็ยอมตลอด อ่อ ยอมง่ายด้วย มาร์คต้วนล่ะช๊อบชอบ
คุณมาเฟียซีดปาก ตาคมจ้องมองใบหน้าน่ารักอมชมพูระเรื่อของคุณหมอไม่กระพริบ เอาจริงๆ อยากเด้งสะโพกสวนด้วย แต่ไม่ได้หรอก ตอนนี้เป็นคนเจ็บขอหัก ท่อนล่าง(ต้อง)ขยับไม่ได้ มาร์คต้วนต้องควบคุมตัวเอง
“ อืม แบม... ขอปาก ” คุณมาเฟียร้องขอคุณหมอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือแบมแบมก็นุ่มแหละ แต่มาร์คคิดว่าถ้าเป็นปากอิ่มสีแดงระเรื่อนั่นคงจะนิ่มยิ้งกว่า ทั้งนิ่ม ทั้งฟิน อ่า...กามขั้นแม็กซ์
“ เรื่องมาก ” คุณหมอบ่นอุบ
“ นะๆ ที่รักนะ ” อ้อนวอนอีกฝ่ายเสียงนุ่ม แถมยังทำสายตาน่าสงสาร เชื่อสิ ไม่ถึงสามประโยคแบมแบมก็ยอมทำให้เหมือนเดิม “ มันไม่สุดอะ ”
“ หลายวันยังผ่านมาได้ ”
“ ก็ตอนนี้ไม่ได้แล้วไง ”
“ เฮ้อ ” แล้วก็เป็นเหมือนอย่างที่มาร์คต้วนคิดเอาไว้จริงๆ เมื่อคุณหมอตัวเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนก้มหน้าลงครอบริมฝีปากอิ่มลงกับส่วนแข็งขืนนั้น มาร์คต้วนครางกระเส่าแทบไม่เป็นภาษา รู้สึกฟินจนตัวแทบลอยเมื่อสัมผัสอุ่นชื้นประทับลงบนส่วนปลาย ลิ้นอุ่นของคุณหมออตวัดเลียยังรอยหยักที่ส่วนปลาย สลับกับขบเม้ม และดูดดึง ในขณะที่มือนิ่มยังคงรูดรั้งที่ส่วนฐานเป็นจังหวะ ตากลมช้อนมองใบหน้าชื้นเหงื่อของคุณมาเฟีย ยิ่งเห็นอีกฝ่ายทำหน้าฟินเท่าไหร่ แบมแบมก็ยิ่งได้ใจ คุณหมอดูดมันแรงขึ้น แรงขึ้น และแรงขึ้น จนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบดังลั่นห้อง
“ แบมจูบหน่อย ” เสียงแหบพร่าของคุณมาเฟียดังขึ้นอีกหน พร้อมส่งมือหนามารั้งต้นแขนเล็กให้ขยับขึ้นไปรับจูบ เป็นอีกครั้งที่ภายในห้องพักฟื้นหมายเลขเก้าสามเก้าเจ็ดเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบขึ้น ทั้งคุณหมอและคุณมาเฟียแข่งกันป้อนจูบอย่างไม่มีใครยอมใคร และก็เป็นคนตัวเล็กกว่านั่นแหละที่เป็นฝ่ายแพ้ หลงเคลิบเคลิ้มไปกับจูบแสนร้อนแรงจนไม่รู้ตัวเลยสีกนิดว่าตอนนี้เสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองถูกดึงออกจากกางเกงแสล็กตัวสวย เปิดทางให้มืออุ่นของคนหื่นกามเลื้อยเข้าไปบีบเค้นเนื้อนุ่มด้วยความมันมือ
“ ขึ้นให้หน่อย ” มาร์คต้วนผละจูบออก แล้วบอกคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับปลายจมูกรั้น ลมหายใจอุ่นของคนทั้งสองต่างเป่ารดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ ไอ้บ้า! ” คุณหมอตวาดแว้ด มือเล็กทุบอกแกร่งของคนหื่นกามไปทีนึงพร้อมขยับตัจะผละออก แต่ก็เพราะคนหื่นกามดึงไว้อีกนั่นแหละ ถึงขยับไปไหนไม่ได้
เก่งจริงๆ มีแค่มือเดียวนี่เก่งจริงๆ
“ นะๆ จะตายแล้วเนี่ย ”
“ ได้คืบจะเอาศอก! ”
“ นะๆ ไม่คิดถึงพี่เหรอ ไม่ได้ทำอะไรกันมาหลายอาทิตย์แล้วนะ เหี่ยวหมดแล้วเนี่ย ”
“ ตอแหล แล้วที่ช่วยอยู่ทุกวันนี้คือไร ” คุณหมอถลึงตาด่าคนเจ็บด้วยถ้อยคำเจ็บแสบ ก็ช่วยขัดมันอยู่ทุกวันเนี่ย แทบจะทุกครั้งหลังอาหารด้วย! จะมาเหี่ยวบ้าเหี่ยวบออะไร มารยา!
“ ไม่พออะ ” คนหื่นกามตอบหน้าตาย “ คนมันคิดถึง นะๆ รอบเดียวพอเลย ”
“ พี่นี่มันจริงๆ เลย ” เป็นอีกครั้งที่แบมแบมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ปากก็บ่นนะ แต่ตัวนี่ผละออกมาปลดกระดุมกางเกงตัวเองแล้วดึงพรวดลงมันทั้งกางเกงสแล็กและกางเกงชั้นใน คุณหมอค่อยๆ ขยับตัวขึ้นไปบนเตียงคนเจ็บโดยมีมือที่ไม่ค่อยสมประกอบแต่โคตรจะเร็วของมาร์คต้วนช่วยประคอง ขาเรียวตวัดคร่อมกลางลำตัวของคนเจ็บเอาไว้ โน้มตัวไปด้านหน้า แอ่นสะโพกขึ้น ก่อนยกนิ้วเรียวขึ้นดูดจนเปียกชุ่มแล้วนัมนไปเบิกทาง
“ อ...อืม อ๊า มาร์ค ” มาร์คต้วนกลืนน้ำลายอึกใหญ่จ้องมองภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ ให้ตาย แบมแบมกำลังช่วยตัวเอง ช่วยตัวเองอยู่ตรงหน้าเขา แถมยังครางเรียกชื่อเขาเสียงหวานอีก ฮือ อยากเข้าไปแล้ว อยากเข้าไปอยู่ในตัวแบมแบม ลูกชายเขามันปวดตุบๆ ต้องการหาที่อยู่แล้ว...
“ แบม ให้พี่เข้าไปตอนนี้เลยได้ไหม ”
“ ฮื่อ ” คุณหมอดึงนิ้วของตัวเองออกจากช่องทางสีหวาน แล้วหยัดกายขึ้นนึ่งคุกเข่า มือเล็กจับแก่นกายของมาร์คต้วนที่แข็งชูชันท้าความเย็นจากเครื่องรับอากาศขึ้น แล้วถูส่วนปลายมันลงกับปากทางโดยไม่ยอมให้รุกล้ำเข้าไป
“ อา ฮื่อ ” คุณหมอกัดริมฝีปากอย่างเสียวกระสัน แบบนี้มันก็เพลินดี ไม่ค่อยอยากให้เข้าไปเท่าไหร่หรอก เพราะไม่ได้มีอะไรกันมาสักพักหนึ่งแล้ว แถมแบมแบมยังเป็นคนเบิกทางเอง และก็ไม่ได้ช่ำชองเหมือนอย่ามาร์คต้วน กลัวเจ็บ...
“ แบมมม ” แต่เห็นทีคนที่จะขาดใจตายจริงๆ ก็คือมาร์คต้วนนั่นแหละนะ คุณมาเฟียทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ จนแบมแบมกลั้นขำแทบไม่อยู่
“ รอก่อน ยังไม่พร้อม ” แกล้งบอกอีกฝ่ายหน้านิ่ง ชอบจังเวลาได้กุมอำนาจเหนือคนที่ชื่อมาร์คต้วนเนี่ย ภาพหาดูยากนะเนี่ย ดูตาแดงๆ นั่นสิ จะร้องไห้จริงๆ เหรอ
“ เอาเลยได้ไหม ”
“ ก็บอกรอก่อน ” แบมแบมว่าก่อนผละมือออกจากลูกชายของมาร์คต้วน คุณหมอนั่งทับมันแล้วขย่มไปมาทว่าไม่สอดใส่
“ อึก อย่าแกล้ง ”
“ ไม่ได้ อืม แกล้ง ” แต่แบบนี้มันก็เพลินดีนี่นา แบมแบมชอบ...
“ แบมมม ขอร้อง TOT ” โอ๋ๆ ดูสินั่น จะร้องไห้แล้วจริงๆ ด้วย แบมแบมหัวเราะเบาๆ ด้วยความชอบใจ ก่อนทรงตัวขึ้น แล้วจับเจ้าลูกชายของมาร์คตั้งขึ้นอีกหน ทีนี้คุณหมอไม่แกล้งแล้ว จะยอมให้คนเจ็บฉีดยาแต่โดยดี
“ อืม อา แบม ซี้ดดด ” คุณมาเฟียซี้ดปากเมื่อส่วนหัวรุกล้ำเข้าไปในช่องทางสีหวานก่อนเป็นอันดับแรก แถมยังถูกต้อนรับด้วยการขมิบตอดรัดด้วยความอบอุ่น ถ้า...ถ้าหากเขาปล่อยตอนนี้จะแพ้ไอ้พระเอกในเด็กป๋าเดอะซีรีส์มันไหมวะ...
“ อ๊า ฮื่อ พี่มาร์ค... ” คนตัวเล็กร้องลั่น ขาเรียวสั่นพั่บๆ เพราะอวัยวะแปลกปลอม จะว่าเจ็บก็เจ็บ จะว่าเสียวก็เสียว เลยตัดสินใจหักดิบความรู้สึกก้ำกึ่งนี้ดวยการนั่งทับลูกชายของมาร์คต้วนลงในคราวเดียว
สวบ!
“ อ๊า! ฮื่อ ”
“ เบาๆ อืม ” มาร์คต้วนส่งเสียงครางในลำคอ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเสียวสุดใจ แต่ก็อดเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กในท้องไม่ได้ก็เลยเอ่ยปรามคุณหมอเอาไว้ แบมแบมนั่งหอบหายจถี่ รอให้ช่องทางปรับตัวอยู่สักพัก มาร์คต้วนเลยใช้โอกาสนี้ทักทายเบบี๋ที่ฝังตัวอยู่ในหน้าท้องแบนราบนั้น
“ ไงลูก เห็นป่าป๊าไหม ”
พลั่ก!
“ ไอ้บ้า! ” แล้วก็ได้รับรางวัลเป็นฝ่ามืองามๆ ของคุณหมอลงกลางแสกหน้าจนเห็นดาววิ้งค์ๆ
อะไรกัน คนเขาก็อยากทักทายลูกบ้างไหมล่ะ...
“ อืม แบม ” ราวกับโดนตบหัวแล้วลูบหลัง (ก็โดนตบจริงๆ นั่นแหละ) เมื่อร่างน้อยของคุณหมอเริ่มขยับ สะโพกอิ่มกดทับซ้ำๆ ยังจุดเดิม เสียงขาเตียงเอี๊ยดอาด แถมยังกระทบผนังดังปึ่กๆ ดังแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงหอบหายใจถี่ระคนเสียงครางกระเส่าของคนทั้งสอง
มาร์คต้วนกำลังจะตาย ตายแบบสมบูรณ์ เขาอยากลุกขึ้นกดร่างเล็กนี้ให้จมเตียง แล้วรัวสะโพกใส่ไม่ยั้งอย่างที่ใจอยากทำและเฝ้าฝันถึงมาตลอดหลายวัน แต่...แต่! มันทำไม่ได้ไงโว้ยยยยย
“ อ๊ะๆๆๆๆ อ๊า! พี่มาร์ค! แฮ่กๆ ” คุณหมอส่ายหน้ารัวอย่างเสียวซ่าน กายเล็กสั่นระริกก่อนแผดเสียงร้องลั่นและปลดปล่อยออกมาในที่สุด แบมแบมทิ้งตัวลงนอนซบอกเปลือยเปล่าของคนเจ็บพร้อมหอบหายใจถี่
ฮื่อ เหนื่อย เหนื่อยมาก เหมือนจะตายเลย...
“ แฮ่กๆ อย่าเพิ่งสิ พี่ยังไม่เสร็จ ” แต่แบมแบมคงลืมไปว่ามันยังมีอีกคนที่ยังไม่เหนื่อยและก็ยังไม่เสร็จ! ว้อยยยยยย มาร์คต้วนอยากจะบ้า
จะมาหยุดอะไรตอนนี้ครับคนดี พี่ยังไม่เสร็จ ขอร้อง อย่าเพิ่งหมดแรงได้ไหมที่รัก TT
“ พัก...แฮ่ก...ก่อน แบมเหนื่อย หมดแรงแล้ว ” คุณหมอบอกคนตัวโตเสียงพร่า ไม่ไหว เหนื่อย เหนื่อยมาก ให้ขยับต่ออีกนิดก็ไม่ไหวแล้ว
“ ไม่สิ พี่ค้างนะ TT ” มาร์คต้วนโอดครวญ นี่เขาจะร้องไห้แล้วจริงๆ นะ ฮือ ลูกชายเขาปวดตุบๆ เฝ้ารอการปลดปล่อยอยู่นะ ไหนจะช่องทางที่กำลังตอดรัดอยู่นี่อีก โอ๊ย จะบ้าตาย
“ ก็แบมไม่มีแรงแล้วไง รอก่อนไม่ได้เหรอ ” คิ้วเรียวขมวดมุ่น ทั้งเสียงหวานยังเข้มขึ้นเล็กน้อย อันเป็นสัญญาณว่าใกล้แล้วนะ ใกล้จะหงุดหงิดแล้ว อย่าดื้อ อย่ารบเร้า
“ แบมมม ”
“ เอ๊ะ อย่ามาดื้อกับแบมนะ ” คุณหมอผงกหัวขึ้นแล้วตวาดแว้ด “ ถ้าขยับได้ งั้นก็ขยับเอง...อ๊ะ! ”
“ ไม่สนแล้วโว้ยยย ” สิ้นเสียงประกาศกร้าวนั้น สะโพกกลมกลึงของคุณหมอก็ถูกดันขึ้น และก็เป็นคนใต้ร่างเองนั่นแหละที่รัวสะโพกเข้าหาจนคุณหมอหัวสั่นหัวคลอน
“ อ๊ะๆๆๆๆ อ...ไอ้ อ๊ะ มาร์ค! อ๊ะๆๆๆ อ๊า ” แบมแบมเบิกตาโพลง ทั้งรู้สึกเสียวซ่านทั้งรู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทัก ปล่อยให้(ไอ้)มาร์คต้วนกระแทกกายเข้าออกตามใจอยาก จนกระทั่งผ่านไปเกือบห้านาทีนู่นแหละ คุณหมอปลดปล่อยออกมาอีกรอบ และมาร์คต้วนเองก็เช่นกัน
ร่างเล็กผุดลุกขึ้น ค่อยๆ ก้าวขาสั่นๆ ลงจากเตียง คว้ากางเกงที่ถอดทิ้งอยู่บนพื้นมาใส่เอาไว้ แม้จะเหนื่อยมากแค่ไหนแต่ตอนนี้เขาต้องการคุยให้รู้เรื่อง!
ตากลมตวัดมองคนเจ็บ(จอมปลอม) ที่นอนส่งยิ้มแห้งให้ด้วยสายตาเรียบนิ่ง มาร์คต้วนกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมท่องล่างเอาไว้
เอาวะ ถ้าจะตาย อย่างน้อยท่อนล่างของเขาก็ยังมีอะไรปกปิดอยู่ คงไม่อนาจารเท่าไหร่เวลาที่เขามาเก็บศพ...
“ มีอะไรจะสารภาพไหม มาร์คต้วน ”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น